W jakich przypadkach warto zdecydować się na terapię rodzinną

Często zdarza się, że dziecko sprawiające tzw. problemy wychowawcze trafia na psychoterapię, która nie przynosi oczekiwanych rezultatów. Jednym z możliwych powodów jest to, że wychodząc z gabinetu psychologa, młody człowiek próbuje wprowadzać w życie pewne zmiany, ale napotyka swoisty opór najbliższego otoczenia. Zwykle samo to otoczenie zaś ma niemały wpływ na pojawienie się rzeczonych problemów. W takiej sytuacji najlepszym rozwiązaniem jest terapia rodzinna.

Nazywa się ją także niekiedy terapią systemową. U jej podstaw leży przekonanie, że pewne zachowania nie są skutkiem jednej, łatwej do wskazania przyczyny, ale raczej fragmentem sieci powiązań pomiędzy poszczególnymi elementami systemu – czyli na przykład pomiędzy członkami żyjącej ze sobą rodziny. – Pracując wyłącznie z dzieckiem, psycholog ma ograniczony wgląd w istniejące w takiej rodzinie relacje – mówi specjalistka z częstochowskiej poradni Agathum. Kiedy na terapii pojawiają się wszyscy domownicy, szanse na skuteczne poradzenie sobie z trudnościami istotnie rosną.

Poprawa w obszarze, który zmotywował do podjęcia współpracy z psychologiem, może następować bardzo powoli. Należy jednak zdawać sobie sprawę z tego, że terapia rodzinna przynosi wiele innych korzyści, takich jak wzrost kompetencji wychowawczych u rodziców czy ogólne polepszenie komunikacji pomiędzy członkami rodziny. A gdy każdy z nich stara się wprowadzić choćby nawet jedynie drobne zmiany, za to jednocześnie – stanowi to doskonały fundament do przywrócenia zdrowej równowagi psychicznej wszystkich domowników.

Kiedy warto wybrać tę formę terapii

Wskazania do podjęcia tej właśnie formy terapii mogą być rozmaite. Należą do nich na przykład poważne zaburzenia, takie jak anoreksja i bulimia czy też problemy natury uzależnieniowej. Zdarza się też dość często, że rodzice wysyłają do psychologa dziecko, które nagle zaczyna gorzej się uczyć, staje się wyjątkowo krnąbrne czy wpada w złe towarzystwo i podejmuje z nim działania na pograniczu przestępczości – a specjalista sugeruje, by wraz z dzieckiem przyszli również inni członkowie najbliższej rodziny. O terapii systemowej warto pomyśleć również wtedy, gdy u dziecka zachodzi podejrzenie występowania ADHD bądź zespołu Aspergera, a także gdy traci ono apetyt, zaczyna moczyć się w nocy, nagle przejawia wybuchowość lub wręcz przeciwnie – silnie się wycofuje czy nawet okalecza. Są i mniej „oczywiste” powody, dla których można rozważać rozpoczęcie terapii rodzinnej. To chociażby występujące u jednego z członków rodziny przewlekłe schorzenia psychosomatyczne, takie jak  wrzody, astma czy niektóre formy nadciśnienia.

Pomoc w trudnych czasach

Również inne, cięższe choroby (np. nowotwory) pojawiające się w rodzinie, podobnie jak śmierć czy nagła utrata pracy przez jednego z rodziców mogą sprawić, że rodzina przechodzi trudny okres. Nasilają się konflikty, rodzice oddalają się od dzieci, w domu panuje atmosfera napięcia lub przygnębienia. Także wtedy terapia rodzinna okazuje się dobrym pomysłem, pomagając wszystkim przetrwać najcięższe momenty i wynieść z nich nie traumę, ale siłę i naukę na przyszłość.