Jak powstają pojemniki na mocz?

Wykonywanie podstawowych badań diagnostycznych jest jednym z najważniejszych elementów oceny stanu zdrowia pacjentów i pozwala zarówno na skuteczną profilaktykę, jak i wybór prawidłowej procedury medycznej. Do pobierania próbek konieczne jest jednak używanie odpowiednich pojemników na mocz, kał czy krew. Muszą one gwarantować właściwą wytrzymałość, a jednocześnie nie mogą w żaden sposób wpływać na otrzymywane wyniki.

Wyzwania związane z wytwarzaniem akcesoriów do użytku laboratoryjnego

Nowoczesna medycyna to wciąż udoskonalane metody leczenia wykorzystujące najnowsze osiągnięcia nauki, zaawansowaną farmakologię oraz coraz bardziej skomplikowany sprzęt, pozwalający na wykonywanie zabiegów i operacji, a także monitorowanie stanu chorego i wspomaganie osłabionych funkcji życiowych. Stosowanie nawet najdoskonalszych procedur medycznych musi jednak być poprzedzone postawieniem trafnej diagnozy, bez której nawet bardzo doświadczonym lekarzom ciężko byłoby dobrać właściwą w danym przypadku metodę postępowania. Największą pomocą w ocenie stanu pacjenta są przeprowadzone na szeroką skalę badania – zarówno te wymagające użycia kosztownego wyposażenia jak choćby tomografia komputerowa czy rezonans magnetyczny, jak i nieco prostsze oraz powszechnie stosowane np. podstawowe, a także rozszerzone badania krwi, moczu i kału. Także w tym przypadku niezbędne jest jednak użycie odpowiedniego sprzętu laboratoryjnego – podkreśla przedstawiciel firmy NOEX, specjalizującej się w produkcji akcesoriów laboratoryjnych z tworzyw sztucznych.

Uzyskanie rzetelnych wyników badania wymaga korzystania z odpowiednich urządzeń ułatwiających przeprowadzenie całej procedury – analizatorów moczu i krwi, mikroskopów i wirówek. Równie ważne jest właściwe pobieranie próbek, które musi być prowadzone tak, by do przygotowanego materiału nie dostawały się żadne ciała obce w postaci zanieczyszczeń – zarówno tych, które mogłyby pochodzić z kontaktu z innymi przedmiotami, jak i z wykorzystywanych w całym procesie akcesoriów. Dla pewności, że otrzymywane poziomy ocenianych podczas analiz wskaźników wynikają wyłączenie z charakterystyki zebranej próbki i w pełni odzwierciedlają stan organizmu pacjenta, w badaniach laboratoryjnych szeroko korzysta się z jednorazowych pojemników służących do zbierania, transportowania i przechowywania przeznaczonych do analizy materiałów.

Wszystkie używane pojemniki jednorazowe muszą być wykonywane z substancji, które dają gwarancję tego, że w żaden sposób nie wpłyną na właściwości i stan próbki. Najczęściej są więc wytwarzane z odpowiednio dobranego tworzywa sztucznego – głównie polipropylenu (PP). Z uwagi na konieczność ochrony pobranego materiału przed czynnikami zewnętrznymi są produkowane w warunkach aseptycznych, a więc pozbawionych źródeł potencjalnych zanieczyszczeń i dodatkowo poddawane sterylizacji, co eliminuje niebezpieczeństwo pojawienia się w badanym materiale „obcych” bakterii, wirusów, grzybów i wszelkiego typu ciał obcych. Dla ułatwienia ochrony próbek są one również wyposażane w szczelne i łatwe do użycia pokrywki oraz pakowane w folię, która pełni funkcję zabezpieczającą aż do momentu użycia pojemnika.

Produkcja pojemników na mocz z tworzyw sztucznych

Popularne akcesoria przeznaczone do użytku laboratoryjnego są wytwarzane w procesach termicznej obróbki tworzywa sztucznego, które wykorzystują zdolność materiałów polimerowych do tworzenia w podwyższonej temperaturze półpłynnej masy, która może przybrać nadany jej za pomocą odpowiedniej formy kształt, a po ochłodzeniu ulec utwardzeniu. Do produkcji pojemników na mocz czy podobnych elementów wyposażenia laboratoryjnego używa się na ogół procesu wtryskiwania tworzywa, dającego duże możliwości nadawania przedmiotom nawet najbardziej złożonej geometrii, przy dużej dokładności wymiarów oraz wysokim tempie produkcji seryjnej.

Tworzywo sztuczne, z którego ma powstać gotowy wyrób, jest zwykle dostarczane w postaci granulatu lub mączki, zawierających wszystkie potrzebne składniki, w tym odpowiednie barwniki, jeśli powstający element ma mieć określony kolor. Jest ono uplastyczniane i sprężane, aż osiągnie odpowiednią płynność pozwalającą na wypełnienie formy. W tym celu używa się urządzeń, które są wyposażone w podgrzewane ślimaki lub ich zestawy, które są umieszczone w walcowatej obudowie mającej wewnątrz kształt cylindra. Ślimaki, poza uzwojeniem o stałej średnicy ustawionej pod kątem umożliwiającym zagarnianie i przemieszczanie materiału na zasadzie śruby Archimedesa, są zbudowane z rdzenia zmieniającego na długości elementu swoją średnicę. Sprawia to, że przestrzeń między zwojami ulega zmniejszeniu.

Granulat lub mączkę podaje się do wnętrza urządzenia przez duży lej zsypowy. Materiał ulega częściowemu uplastycznieniu za sprawą umieszczonych w ślimakach, a często także w obudowie grzałek. Dodatkowo w miarę tego, jak jest za pomocą uzwojenia ślimaka przemieszczane wzdłuż cylindra, ulega sprężeniu. Jego ciśnienie rośnie więc do odpowiedniego poziomu, który pozwoli na dokładne wypełnienie przygotowanej formy. Po otwarciu zaworu wtryskarki masa przemieszcza się siecią kanałów i za sprawą ciśnienia przybiera odpowiedni kształt. Forma wtryskowa składa się z dwóch części – jednej, która jest nieruchoma i znajdują się w niej kanały, którymi przepływa tworzywo oraz drugiej, która po częściowym ostygnięciu i utwardzeniu odsuwa się automatycznie, pozwalając na wyjęcie gotowego wyrobu. W urządzeniach w pełni zautomatyzowanych proces ten zachodzi przy wykorzystaniu odpowiednich ssawek pneumatycznych lub niekiedy specjalnych uchwytów. Wtryskiwanie odbywa się więc w następujących po sobie cyklach, a urządzenia mogą osiągać dość wysokie wydajności.

Kształt wyrobu jest opracowany w taki sposób, że na ogół nie zachodzi potrzeba mechanicznego usuwania wlewaka, czyli pozostałości powstającej w miejscu, gdzie materiał jest wprowadzany do formy. W ten sam sposób powstają obie części pojemnika na mocz – zarówno samo naczynie, jak i zakręcana pokrywka. Po wytworzeniu elementy są na specjalnej linii kompletowane. Wieczko jest umieszczane na pojemniku i delikatnie dokręcane. Ostatnim etapem jest pakowanie gotowego zestawu w folię ochronną i wkładanie do kartonów stanowiących opakowanie zbiorcze. Dla zapewnienia sterylności wytwarzanie odbywa się w ściśle kontrolowanych warunkach, co eliminuje ryzyko przedostania się do wyrobu zanieczyszczeń. Produkty są jeszcze przed umieszczeniem w folii zabezpieczającej poddawane sterylizacji.